Piotr przemówił po długiej wymianie zdań, co pokazuje nam, że we wspólnocie Kościoła jest miejsce na wypowiadanie swoich opinii i sugestii, ale ostateczne zdanie należy do tych, którzy w imieniu Jezusa sprawują władzę. Podczas tych obrad Apostołowie i starsi mieli ustalić, czy aby zostać chrześcijaninem trzeba najpierw zostać obrzezanym. Kiedy głos zabrał Piotr, przypomniał zebranym, że to jego Jezus postawił na ich czele i odniósł się do swojego doświadczenia z domu Korneliusza, kiedy to Bóg uprzedził ich dywagacje i wylał Ducha Świętego na nieobrzezanych. Wystarczyła wiara wzbudzona w tych ludziach przez nauczanie Piotra i Bóg pokazał, że zna ich serca i że mogą od razu zostać członkami Jego Kościoła bez przechodzenia wcześniej na judaizm. Otrzymali Ducha Świętego w taki sam sposób jak Apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy, więc – jak powiedział Piotr – Bóg nie zrobił żadnej różnicy między nimi a Apostołami, którzy byli obrzezanymi wyznawcami judaizmu. Piotr tłumaczy, że zbawienie dokonuje się przez wiarę i przez łaskę Boga, ponieważ w Chrystusie zarówno Żydzi jak i poganie dostępują wewnętrznego oczyszczania przed działanie Ducha Świętego i stają się synami i córkami Boga. Potem głos zabrał Jakub i odwołał się do przymierza z Noem, czyli do przymierza wcześniejszego niż przymierze z Abrahamem, którego znakiem było obrzezanie. Pomyślmy dziś, czy w naszej wierze bardziej zwracamy uwagę na rytuały i przepisy, czy na wolność w Chrystusie, którą  daje obecność w nas Jego Ducha.

Podczas każdej Eucharystii możemy dołączać się do śpiewu aniołów i z całą ziemią śpiewać Panu pieśń nową o zbawieniu dokonanym przez Jego Syna Jezusa. W Nim, z Nim i przez Niego sławimy święte Imię Boga. Jesteśmy posłani, by wszystkie narody usłyszały Dobrą Nowinę o zbawieniu w Jezusie. Jesteśmy zaproszeni, by otwierać swoje życie na Jego działanie, by doświadczać Jego cudów i opowiadać je innym, by rodziła się w nich głębsza wiara. Każdego więc dnia mamy głosić Jego zbawienie, przyjmować zbawienie, zanurzać się w Bożym miłosierdziu, by nasze grzechy nie oddzielały nas już dłużej od Tego, Którym radują się niebiosa i ziemia, morze, pola i lasy. Pan się zbliża. Objawił nam swoje oblicze w pierwszym przyjściu Jezusa Chrystusa i każdego dnia jesteśmy bliżej Jego drugiego przyjścia na końcu czasów, kiedy będzie sądził świat sprawiedliwie, a ludy według swej prawdy. Odnosząc się do treści pierwszego czytania podejmijmy Boże zaproszenie do napełniania się Jego Duchem, byśmy stawali się Jego dziećmi i trwali we wspólnocie Kościoła w naszej drodze do świętości.

Trwanie w Jezusie jest naszym najważniejszym zadaniem. Podczas chrztu otrzymaliśmy łaskę uświęcającą, dzięki której nasze zjednoczenie z Jezusem stało się możliwe. Przez całe nasze życie mamy dbać o utrzymanie tego daru, by w chwili śmierci trwać przez łaskę w zjednoczeniu z Jezusem i osiągnąć zbawienie. Jezus wskazuje nam drogę – czyli zachowywanie przykazań Ojca. Pierwsze czytanie przypomniało nam przymierze zawarte przez Boga z Noem i z Abrahamem, teraz mamy przypomnieć sobie przymierze z Mojżeszem, którego darem są przykazania. One wskazują nam właściwy kierunek w życiu, zarówno w odniesieniu do Boga jak i do bliźnich. Bóg z miłości do nas dał nam te zasady życia w relacji z Nim i ludźmi, my z miłości do Niego mamy te zasady przyjąć i nimi żyć. Jezus powiedział, że zachowywanie przykazań jest warunkiem trwania z w Jego miłości, a co może dać nam więcej pokoju i pełnię radości niż świadomość, że trwamy w Nim, a On w nas?